Nie mam serca

Otwieram skrzynkę i wyjmuję z niej to samo co zawsze. Jakieś rachunki, ulotki i gazetki reklamowe. Co prawda na klatce jest na gazetki specjalny koszyk, ale i tak część ląduje w skrzynce. Wśród papierów znajduję niezaadresowaną, ale zaklejoną kopertę z czymś wypukłym i twardym w środku. Idąc po schodach macam zawartość i dochodzę do wniosku, że musi to być nowy klucz do piwnicy, kosza na śmieci albo skrzynek, które być może będą wymieniane na nowe. Kiedy otwieram kopertę okazuje się, że to jednak nie klucz, tylko lizak. Do lizaka dołączona jest kartka. Na szarym jak sprana koszulka papierze z odzysku, widnieją trzy zdjęcia chorego chłopca i tekst z prośbą o pomoc dziecku. Pierwsze słowa to przeprosiny za „zaśmiecanie” skrzynki – niezły ruch, który ma pokazać, że nadawca listu nie jest nachalny. Potem jest lakoniczny opis Bartka i jego choroby. Całość wieńczy cytat z Jana Pawła II i apel by nie odwlekać pomocy. Na odwrocie mamy blankiet polecenia przelewu z wypisaną już minimalną kwotą, która usatysfakcjonuje fundację – 19,90zł.

W pierwszej chwili urzeka mnie ten cholerny lizak. Widocznie jestem bardziej sentymentalna niż sądziłam. Nie łapię się jednak tak łatwo na słodkie chwyty, szybko wracam do treści listu. Nazwisko dziecka się nie pojawia. Na odwrocie widnieje adres strony internetowej, więc w wolnej chwili odwiedzam ją. Fundacja zbierająca pieniądze dla Bartka nosi nazwę Miej Serce. Na stronie widzę dziesiątki dzieci. Znajduję po zdjęciu „swoje” i widzę, że jest nazwisko. Historia chłopca jest jednak tak samo lakoniczna, jak na ulotce. Szybko przechodzę do zakładki o fundacji i znajduję tam jej cele i statut. Nie ma słowa o tym kto ją założył, ile już pieniędzy zebrała, ani komu pomogła. Co prawda na stronie głównej są aktualności, w których takie informacje można znaleźć, ale są one bardzo, hmm… Skromne. Jedno zdanie, np., że udało się zebrać pieniądze na wózek inwalidzki, specjalistyczne odżywki i rehabilitację dla jednego z dzieci. Do tego krótkie: „Dziękujemy!”. Żadnych dowodów w postaci faktur, zdjęć wózka inwalidzkiego (najlepiej z dosiadającym go, uśmiechniętym dzieckiem), zupełnie nic.

Udaje mi się dotrzeć do rocznego sprawozdania z działalności tej fundacji. Jest tam trochę zawiłości, których nie mogę zrozumieć. Fundacja składa się z prezesa, wiceprezesa i trzech radnych. Wszystko co dalej jest podane w liczbach właściwie niewiele mi mówi. Z jednej strony widzę, że patrząc na przychody z 1%, na sprzęt i rehabilitację podopiecznych fundacji wykorzystano tylko około 1/3 funduszy. Nie wiem jednak czy to oznacza, że za resztę pieniędzy ktoś pojechał sobie na drogie wakacje na drugi koniec świata, czy zostały wydane na inne, ważne cele (np. kupno lizaków, kopert i wydrukowanie ulotek, które ja i moi sąsiedzi znaleźliśmy w skrzynkach). Nie bardzo wiem ile kosztuje utrzymanie fundacji, która ma zasięg ogólnopolski. Trudno mi ocenić czy dzieci dostały mało czy dużo. Zastanawia mnie jednak kwestia wypłat dla pracowników. Ze sprawozdania wynika, że w fundacji zatrudnione są tylko dwie osoby (jak mniemam prezes z wiceprezesem, którym jest żona prezesa), reszta, to pewnie wolontariusze. W punkcie: „wynagrodzenie w okresie sprawozdawczym” czytamy: „wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia (brutto), wypłacanego pracownikom organizacji, wliczając wynagrodzenie zasadnicze, nagrody, premie (…)” – 15,794.52zł. W komentarzu podane jest, że należy zsumować wszystkie wynagrodzenia i podzielić je przez 12 miesięcy. Jeśli pracowników jest dwóch, to wypłacają sobie rzeczywiście symboliczne kwoty, około 600zł miesięcznie, za co na Karaiby pewnie nie latają. To oznaczałoby, że prezesi fundacji mają jeszcze jakieś inne źródło utrzymania.

Nie wygląda to źle, przynajmniej na papierze. Problem w tym, że ciężko się doszukać dowodów na realizację przez fundację założonych przez nią celów. Nie ma podziękowań od rodziców dzieci ani na stronie fundacji, ani na jej fanpage’u na Facebooku. Nazwiska prezesów po wygooglowaniu nie przynoszą zbyt wielu wyników. Można znaleźć dowody na to, że organizacja pieniądze zbiera, np. poprzez otwarcie w rybnickiej galerii handlowej szatni dla klientów w okresie zimowym (nie mówiąc już o akcji 1% czy “zaśmieceniu”skrzynek). Z artykułu na lokalnym portalu dowiedziałam się, że cały dochód z usług szatni miał zostać przeznaczony na pomoc chorym dzieciom. Nie wiem jednak ile zebrano, strona organizacji o tym nie informuje. Dlaczego fundacja nie chwali się sukcesami? W końcu istnieje już sześć lat. Dlaczego nie publikuje zdjęć zakupionych sprzętów, a prezesi są tacy anonimowi? Przecież większość promotorów akcji charytatywnych bardzo chętnie udziela wywiadów i pokazuje się publicznie, bo w ten sposób jest łatwiej zaapelować do portfela darczyńcy. Szlachetna Paczka, PAH, WOŚP, A kogo?, Poza Horyzonty – to wszystko organizacje, które mają twarze.

19zł to grosze. Głupio mi wyrzucić tę ulotkę do kosza, a jednak… Nie czuję się przekonana co do uczciwości prezesów. W post scriptum listu widnieje zdanie zapisane pogrubioną czcionką: „Ważne jest, by nie odkładać tej pomocy na później i działać jak najszybciej!”. Gdyby działalność fundacji Miej Serce była bardziej klarowna, to pewnie zamiast pisać ten tekst już dokonałabym przelewu.

A może szukam dziury w całym?

Znaleźliście w skrzynce kiedyś coś podobnego? Z tego co wiem, to wielu internautów z całej Polski tak. Przyznam, że nie bardzo wiem co z tym zrobić.